A.L.G. Bosboom-Toussaint (1812 - 1886)

Openingsfragment van Majoor Frans

Jonker Leopold van Zonshoven aan Mr. Willem Verheyst, advokaat te A.

Beste Vriend!

Als gij niet al te diep in 't een of ander proces zijt verwikkeld, kom dan tot mij op de vleugelen der vriendschap, of meer op zijn negentiende eeuws gesproken, met den eersten sneltrein den besten dien gij uit uw provinciestadje kunt bereiken; want ik zit deerlijk in de engte. Daar is mij iets overkomen, waarover de wereld mirakel zal roepen als zij er van hoort. Maar vooreerst mag zij 't nog niet hooren et pour cause; daarom moet ik het aan de borst van een vertrouwd vriend uitstorten, of ik zou er aan stikken. Het is ook zoo iets ongewoons, zoo iets onwaarschijnlijks, zoo iets onmogelijks, zou mevrouw de Sévigné zeggen, maar dat toch waar is, toch gebeurd is, ja! mij gebeurd is, mij, Leopold van Zonshoven, van der jeugd af bestemd om in de wereld de droevige figuur te maken van: een kale jonker! Ook ben ik er van verbluft, of ik een knodsslag op mijn hoofd had gekregen. Verbeeld je! daar ben ik op eens aangewezen als den universelen erfgenaam van een colossaal vermogen.

Heytze & van Driel (1970 & 1967)

Beste vriendin!

Als jij niet al te diep in de een of andere echtscheidingszaak bent verwikkeld, kom dan tot mij op de vleugelen der vriendschap, of, meer op zijn eenentwintigste-eeuws gesproken, met de eerste de beste last minute-vlucht, de snelste die jij uit the Big Apple kunt vinden; want ik zit danig in de shit, en hoewel je me kent als iemand die gemakkelijk doorschiet in vrolijke overdrijving hebben we het geenszins over een small change ding, maar over 9-11.

Stel je voor: daar sta ik opeens aan de afgrond van een emotioneel bankroet. Je weet dat Leo met zijn internetplannen die altijd mislukken en zijn vage manuscripten voor boeken die niemand wil lezen nooit ene fuck heeft verdiend, zodat, wanneer we lekker gaan dim-summen, ik mag betalen, evenals wanneer we bijvoorbeeld een weekendje Barcelona pakken met mijn creditcard. Zo doen we het verdomme al drie jaar. Wat denk je dat er gebeurt? Een oudoom van zijn moeder van wie ik nog nooit gehoord had en die, naar het schijnt, met zijn gehele familie overhoop lag, is op het sublieme idee gekomen om bij Leo voor Bill Gates te komen spelen, en om zijn nazaten te zieken door al zijn bezittingen aan hem na te laten. Aan hém, die alle macht van overleg en zelfbeheersing nodig heeft gehad om van het oude jaar in het nieuwe te komen zonder schulden te maken, iets wat hem in zijn kwaliteiten van luchtfietser, geheel van zelfrespect gespeend, absoluut ongeoorloofd is, op zulke wijze, dat hij zich geen enkele impulsaankoop, geen enkele whim kon permitteren, is hem opeens een miljoen naar het hoofd geworpen. Vind je het gek dat ik even zit hyperen? Want die ouwe lul heeft wel een voorwaarde gesteld. Als Leo dat geld wil hebben, moet hij met zijn nicht trouwen, en niet zomaar een nicht, ik bedoel dus echt een nicht. Ik weet niet of ik moet lachen of huilen. Frans, heettie. Zie je het voor je? Ik ook niet. Hal-lo! Leo, die zijn nek al verdraait als er een meisje van dertien parmantig voorbij paradeert, pronte borstjes fier vooruit, met een man! Een majoor nota bene. En wat denk je dat Leo, die lul, doet? Hij maakt het uit! met mij! Over de mail nota bene! Eerst sprong ik op en gooide bijna een kop thee over mijn iBook. Toen viel ik op mijn stoel terug. Even dacht ik dat Leo een prank met mij uithaalde. Ha ha ha hoax. Toen ik de email met wat meer kalmte overlas, drong het ongelofelijke langzaam tot mij door: dat ik, in volgorde van prioriteit, zowel een miljoen als Leo misloop. Die zekerheid was nou niet bepaald candy for my brain. Ik werd bestormd door een warreling van gedachten en gewaarwordingen. Ik werd heen en weer geslingerd door duizend strijdige plannen en voornemens, die ik als in een oogwenk vatte en weer varen liet; ik wist de draad van mij mindflow niet meer te volgen of vast te houden. Mijn hart begon te kloppen of het zou barsten, ik kreeg een aandoening in mijn keel of ik gewurgd werd, en een ondraaglijke hoofdpijn was het eerste resultaat.

Maar goed, Leo wordt dus een schandknaapje, homo voor de poen, en ik vis achter het net. Maar dat pikken we niet. We hebben natuurlijk nog wel een fucking samenlevingscontract en ik heb hier nog leuk materiaal op de laptop staan waarmee ik hem zo weer in de kast krijg. Voor mij is er maar één optie: It’s my party and I cry if I want to, maar dan wel graag crying all the way to the bank. Dat is de opzet en jij moet me helpen. Ik heb hier kennissen genoeg, maar geen enkele soulmate aan wie ik alles kan uitleggen, zonder uitgelachen te worden en ik moet echt een break, dus laat je zelf asap invliegen.

En nu vaarwel, tot ziens, met of zonder miljoen.

Knufs,

Jouw Anneloes